یکی از دانشمندان به نام امام محمّد که امور خود را در منتهای فقر می گذراند، روزی نزد فقّاعی (آبجوفروش)[2]آمد و گفت: اگر مرا یک شربت از فقّاع بدهی، تو را دو مسئله می آموزم، فقّاعی جواب داد: من مسئله را

می خواهم چه کنم، از پی کار خود برو.

قیمت دُرّ گرانمایه چه دانند عوام     حافظا گوهر یکدانه مده جز به خواص

پس از مدتی اتفاقاً مرد فقّاعی روزی قسم یاد کرد که اگر به دختر خود هر چه در دنیا هست جهیزیه ندهد، زنش سه طلاقه باشد. در این باب به علما رجوع کرد که من چنان عهدی کرده ام، همه گفتند: گناهی را مرتکب

شده ای. بالاخره نزد امام محمّد آمد و مسئله را با وی در میان گذاشت. امام محمّد گفت: به یاد داری که از تو یک شربت خواستم، ندادی حالا این مسئله را به تو می آموزم و در مقابل، هزار دینار می گیرم. آن مرد هزار

دینار به وی داد. امام محمّد گفت: اگر به دخترت قرآن بدهی، قسم تو صحیح است و به آن عمل کرده ای. آن مرد پاسخ امام محمّد را به تمام علمای بزرگ عرضه داشت. علما همگی پاسخ او را پسندیدند و گفتند: پاسخی

بهتر از این، نمی توان گفت: زیرا قرآن مقابل تمام دنیا و ما فیها، بلکه زیادتر از آن است